Driton Selmani në Shkolla Verore si Shkollë 2019
Shkolla Verore si Shkollë
Stacion – Qendra për Art Bashkëkohor Prishtina ka kënaqësinë të prezentoj "Pranvera verbale e mbështjellë: Pajisjet e Gjuhës së Leninit" nga Driton Selmani , në diskutim me Sezgin Boynik, pjesë e Programit Publik të Shkolla Verore si Shkollë 2019.
Flamujt janë përdorur gjithmonë nga njerëzit dhe shoqëritë për të formuar identitete. Ata krijojnë një ndjenjë miqësie, ndërtojnë shpresë dhe optimizëm, ndjenjë krenarie, krijojnë histori dhe besojnë në të njëjtën gjë. Kështu ndodhte gjithmonë; ne vetëm mund të supozojmë se do të vazhdojë. Shiriti i kuq është një reflektim se si flamujt përdoren si mjete për të testuar gjakftohtësi kulturore, politike dhe shoqërore. Ata nuk ofrojnë një mendim ose thirrje për veprim; thjesht pasqyron atë që po ndodh në realitetet përreth nesh. Flamujt nuk janë ngritur gjithmonë për të shpallur fitore, triumf apo arritje. Ata gjithashtu janë ngritur për të shënuar një dorëzim, një humbje të betejës ose madje të pranojnë fitoren e tjetrit mbi një individ ose shoqëri. Shumë shpesh flamujt bëhen sinonime për humbjen e krenarisë, besimit dhe optimizmit. Sot është e vështirë të gjesh vende që nuk kanë provuar dorëzime të tilla. Shiritat e kuq janë në një kërkim të përhershëm për imazhin e reales, ku krenaria dhe optimizmi duket se janë mbytur në rrymat e “lojës” . Si rezultat, flamuri vë në dyshim realitetin përreth dhe përshkruan më së miri situatën politike, ekonomike dhe sociale: është flamuri i dëshpërimit, ndjenja e përjashtimit dhe mungesa e krenarisë në shtet, institucionet dhe simbolet e tij.
Driton Selmani lindi në Ferizaj, Kosovë 1987. Aktualisht punon dhe jeton mes Prishtinës dhe Doganaj. Ai përfundoi studimet e magjistraturës në Universitetin e Arteve Bournemouth në Mbretërinë e Bashkuar. Selmani i afrohet idesë së realitetit të perceptuar duke dekonstruktuar formacione të temave sociale, politike dhe kulturore që janë mishëruar rreth tij. Në moshë të re, atij i’u tha të adhuronte një vend që nuk ekzistonte më, gjë që e bëri të krijonte një bazë skepticizmi drejt çdo realiteti të supozuar. Ai më vonë e përdori këtë si një mjet të dobishëm për të rindërtuar besimet e tij në objekte vizuale. Në 1999, simulacrat e vjetra janë zëvendësuar nga simulacra të reja; zbukurimet e një hapësire të mëparshme janë rinovuar në mënyrë që të shpalosen me kuptime të reja por edhe pasiguri të reja. Selmani ballafaqohet me veten si spektator i kësaj “ngjarje të vazhdueshme” dhe pozicionohet si aktor, duke aprovuar shfaqjet e tij bazuar në historitë, besimet dhe dyshimet e tij personale.
Ai ka ekspozuar në ekspozita solo dhe grupore në: Qendrën Stacion për Art Bashkëkohor Prishtinë, Ludwig Múzeum në Budapest, Kunstraum Niederosterreich Vjenë, Casa Contemporanea São Paulo, Mediterea Biennial 16 Ancona, U10 Beograd, 5th Biennial Marrakesh, Amsterdam Light Festival, Fabbrica del Vore Milano, Bigenalja e Bregenzit, Exchiesetta Polignano a Mare, Galeria Kombëtare e Arteve Tiranë, Qendra Thesaliniki e Artit Bashkëkohor, Eugter || Beogradi, Norrköping Drita Festival ...
Sezgin Boynik është teoricient që jeton dhe punon në Helsinki. Ai ka përfunduar doktoraturën në Kinematografinë Jugosllave të njohur si “Black Wave”. Ai ka bashkë-redaktuar Nationalism and Contemporary Art: Critical Reader (MM & Exit, 2007) dhe History of Punk and Underground në Turqi (Historia e punk dhe underground në Turqi) (BAS, 2008). Publikimet e kohëve të fundit përfshijnë: Noise After Babel: Language Unrestrained (Spector Books, 2015, me Minna Henriksson), In the Belly of the Beast: Art & Language New York Project (Rab-Rab Journal Vol. 4, No. 2, 2017 me Michael Corris), Coiled Verbal Spring: Devices of Lenin's Language (Rab-Rab Press, 2018). Aktualisht është duke punuar në një monografi rreth kontekstit teorik dhe politik të Kolektivit Black Audio Film dhe mbi koleksionin e poezisë konkrete jugosllave. Ai është redaktor i Rab-Rab: Revistë për Hulumtim Formal dhe Politik në Art,dhe Rab-Rab Press, një platformë botuese e pavarur me seli në Helsinki.